O ιός των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV) είναι ένας “επικίνδυνος σεξουαλικός επισκέπτης”, ο οποίος εκτός από το ότι ενοχοποιείται για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, συσχετίζεται και με καρκίνους άλλων οργάνων (κόλπου, αιδοίου, πρωκτού, πέους, στοματικής κοιλότητας, αμυγδαλών, φάρυγγα, λάρυγγα, οισοφάγου, πιθανόν και άλλων) και, μάλιστα, σε ποσοστά που κυμαίνονται από 30-90%.

Η προστασία από τους συσχετιζόμενους με τον ιό HPV καρκίνους μπορεί να επιτευχθεί πρωτογενώς με τον εμβολιασμό και δευτερογενώς με προληπτικό έλεγχο ώστε να υπάρχει έγκαιρη ανίχνευση.

Τα εμβόλια για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας που κυκλοφορούν παρέχουν προστασία από 2 ή 4 καρκινογόνους τύπους του ιού, ενώ μελλοντικά αναμένεται να κυκλοφορήσει εμβόλιο, το οποίο θα παρέχει μεγαλύτερη προστασία καθώς θα είναι εννεαδύναμο (θα προστατεύει από 9 τύπους).

Η γυναίκα που έχει κάνει το εμβόλιο κατά του ιού HPV μπορεί να “κοιμάται ήσυχη” ότι δεν θα προσβληθεί από καρκίνο του τραχήλου.

Ωστόσο, δεν ισχύει το ίδιο για τους καρκίνους τον άλλων οργάνων γιατί αυτοί, εκτός από τον HPV μπορεί να συσχετίζονται και με άλλους παράγοντες.

Δηλαδή όσοι κάνουν το εμβόλιο θα είναι μεν προστατευμένοι από τον καρκίνο που προκαλεί ο HPV αλλά όχι γενικότερα από τον καρκίνο που είναι διαφορετικής αιτιολογίας.

Ο HPV ή αλλιώς, ιός των επιπέδων κονδυλωμάτων μεταδίδεται με τη σεξουαλική επαφή και μπορεί να προκαλέσει βλάβες (κονδυλώματα στη γυναίκα ή κονδυλώματα στον άνδρα).

Αυτές οι βλάβες μπορεί να είναι ορατές με γυμνό μάτι, όπως π.χ. τα οξυτενή κονδυλώματα, που υπάρχουν στα έξω γεννητικά όργανα και είναι σαν “ελιές” μπορεί όμως να μην είναι ορατές και τότε μιλάμε για επίπεδα κονδυλώματα.

Η διάγνωση επιτυγχάνεται με το τεστ Παπ, που διαπιστώνει τις βλάβες των κυττάρων.

Η αξιοπιστία του είναι περίπου 80-85%.

Ο συνδυασμός τεστ Παπ και κολποσκόπησης καθώς και κολποσκοπικά κατευθυνόμενων βιοψιών αυξάνει το ποσοστό αξιοπιστίας.

Δεν υπάρχει κάποιο φάρμακο, που να απαλλάσσει τον οργανισμό μας από τον ιό.

Η λεγόμενη θεραπεία είναι η αφαίρεση ή η καταστροφή του ιστού που φλεγμαίνει.

Ο ιός παραμένει στα επιθήλια του γεννητικού συστήματος για μεγάλο χρονικό διάστημα ή και για πάντα.

Αυτό δεν είναι ανησυχητικό, ακόμη και στις περιπτώσεις από επικίνδυνους HPV.

Οι υποτροπές των αλλοιώσεων είναι λίγες και εάν οι ασθενείς παρακολουθούνται δεν υπάρχει κίνδυνος.

Στις περιπτώσεις εκείνες, που υπερισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και η φλεγμονή υποχωρεί από μόνη της, σπάνια έχουμε υποτροπές.

Σε άλλες ασθενείς, που κρίνουμε σκόπιμο, ότι πρέπει να επέμβουμε και να καταστρέψουμε ή να αφαιρέσουμε τις αλλοιώσεις (οξυτενή κονδυλώματα ή προκαρκινικές), πάλι περιμένουμε να υπερισχύσει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Μετά την εξαφάνιση των αλλοιώσεων, έχει να αντιμετωπίσει μικρότερο ιϊκό φορτίο και είναι ευκολότερο να καταστείλει τους HPV που παραμένουν.